Kacper Garlewicz

Syn górnika Franciszka, Garlewicz od 1912 roku pracował w kopalni. Kiedy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa, a kopalnię zamknięto, podjął pracę na roli w niewielkiej wsi Kalina Mała. W latach 1919-1921 służył w 25 Pułku Piechoty w Miechowie oraz 40 Pułku Piechoty we Lwowie. Po zakończeniu służby wojskowej, od 1922 roku powrócił do pracy w kopalni w Czeladzi. W skali regionalnej, Garlewicz stał się aktywnym członkiem Centralnego Związku Górników, a od 1925 roku także Komunistycznej Partii Polski (KPP). Jego działalność obejmowała organizowanie strajków oraz mobilizowanie górników do aktywnych działań.

Jednakże, jego zaangażowanie w działalność polityczną nie umknęło uwadze władz. W dniu 22 lutego 1927 roku został aresztowany, a 14 października tego samego roku skazany na cztery lata pozbawienia wolności w Sosnowcu. Po odbyciu kary, 10 września 1931 roku, kontynuował działalność na rzecz bezrobotnych, będąc ich delegatem, a także utrzymywał aktywny kontakt z KPP.

W tym czasie Garlewicz kilkakrotnie padał ofiarą aresztowań, szczególnie przed 1 maja i w okolicy rocznicy rewolucji październikowej. W grudniu 1933 roku udał mu się uciec przed aresztowaniem, co sprawiło, że był poszukiwany przez policję. Działał również w MOPR, m.in. w Zawierciu. W 1937 roku trafił na osiem miesięcy do obozu w Berezie Kartuskiej. Po powrocie do Czeladzi odkrył, że KPP uległa likwidacji, więc zdecydował się na przystąpienie do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), aby kontynuować swoje działania wśród robotników.

Podczas jesieni 1939 roku, po zajęciu Białegostoku przez ZSRR, Garlewicz pracował w lokalnej fabryce włókienniczej, a następnie znalazł zatrudnienie w tartaku w Słonimiu. Latem 1941 roku zdołał uciec przed Niemcami do obwodu penzeńskiego, gdzie rozpoczął pracę w kołchozie. W 1942 roku wstąpił do Armii Czerwonej, biorąc aktywny udział w bitwie pod Stalingradem.

W 1943 rokułączył się z 1 Dywizją im. T. Kościuszki, gdzie pełnił rolę kaprala w 3 pułku piechoty. Po ukończeniu szkoły oficerów oświatowych uzyskał stopień plutonowego i brał udział w bitwie pod Lenino. Od grudnia 1943 roku aż do 16 grudnia 1944 roku był chorążym, zastępcą dowódcy 7 kompanii odpowiedzialnym za sprawy polityczno-wychowawcze w 1 pułku. Następnie został skierowany do Wyższej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Moskwie.

Po wojnie Garlewicz służył w straży kolejowej w Lublinie i Łodzi. Od 1945 roku zaangażował się w Polską Partię Robotniczą (PPR), a w 1946 roku przeszedł z Wojska Polskiego do Milicji Obywatelskiej, gdzie został komendantem powiatowym, najpierw w Środzie Śląskiej, a następnie w Legnicy, pełniąc także rolę oficera ds. specjalnych w Dzierżoniowie. We wrześniu 1947 roku opuścił milicję i objął stanowisko kierownika działu kadr w przedsiębiorstwie w Małej Dąbrówce.

W 1948 roku był pierwszym sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w Czeladzi, w 1949 roku sekretarzem Powiatowej Rady Związków Zawodowych w Będzinie, a później referentem gospodarczym w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Katowicach. W 1950 roku pracował jako inspektor personalny w Przedsiębiorstwie Budowlanym Przemysłu Węglowego w Katowicach oraz inspektor hoteli robotniczych. Został również I sekretarzem POP przy tym przedsiębiorstwie i był aktywnym działaczem ZBoWiD.

W latach 1951-1955 pełnił funkcję ławnika w Sądzie Powiatowym. Od 1 lutego 1957 roku przeszedł na rentę, a także został przewodniczącym oddziału ZBoWiD w Czeladzi oraz brał udział w działaniach TPRR. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.