Henryk Grabowski (sportowiec)

W swojej karierze sportowej reprezentował szereg klubów, w tym Górnika Czeladź w latach 1949–1950 oraz CWKS Warszawę w latach 1951–1952. Następnie, w 1953 roku, występował w Górniku Mysłowice, a w 1954 roku dołączył do Górnika Zabrze. Po roku spędzonym w Zabrzu, przeniósł się do Górnika Katowice (1955–1957) i zakończył karierę w CKS Czeladź (1958–1960).

Grabowski był olimpijczykiem, biorącym udział w igrzyskach w Helsinkach w 1952 roku oraz w Melbourne w 1956 roku. W stolicy Australii zajął 10. miejsce w finale skoku w dal, gdzie, mimo że uzyskał dobry wynik 7,52 m podczas eliminacji, z powodu kontuzji nogi w finale osiągnął jedynie 7,15 m.

W swojej karierze zdobył wiele trofeów, w tym brązowy medal na mistrzostwach Europy w Sztokholmie w 1958 roku z wynikiem 7,51 m. Był także uczestnikiem Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży, gdzie w 1957 roku zdobył złoty medal w skoku w dal z wynikiem 7,46 m oraz srebrny medal w sztafecie 4 × 100 m, osiągając czas 40,8 s.

Grabowski był 3-krotnym mistrzem Polski (w latach 1952, 1956, 1958) oraz ustanowił 8 krajowych rekordów w skoku w dal, osiągając najlepszy wynik – 7,81 m – w 1958 roku. Jego rekordy życiowe obejmowały również bieg na 100 m, w którym uzyskał czas 10,7 s w 1956 roku. Jego osiągnięcia zostały dostrzegnięte na międzynarodowej arenie; czterokrotnie był notowany w rankingu Track & Field News w skoku w dal: w 1955 roku zajął 9. miejsce, w 1956 – 7. miejsce, w 1957 – 4. miejsce, a w 1958 – ponownie 4. miejsce.

W ciągu swojej kariery, Grabowski aż dwadzieścia trzy razy reprezentował narodowe barwy w meczach międzypaństwowych, co świadczy o jego sile i determinacji w dążeniu do sportowych sukcesów.